Ja, hoe kom je daar nou eigenlijk toe? Vertel eens....Ik ben er zelf namelijk ook wel nieuwsgierig naar. Nou, ga zitten op een stoel, een bank, of waar je ook maar op kunt zitten...want nu komt het.
Nee dus. Niks ingewikkelds en zo kort mogelijk samengevat in steekwoorden:
40 jaar; getrouwd (met superman); drie jonge kinderen; 3 jaar geleden PABO-opleiding in twee jaar met goed gevolg afgesloten; gezins- en sociale leven (denk ik) wel onder geleden; op invalbasis aan het werk; doorgaan; alles perfect doen; supermoeder; superechtgenote; superjuf; supervriendin; superdochter; superzus; superalles....en toen viel ze in een diep gat....niet zoals in een droom heel snel, maar langzaam, zodat je pas doorhebt dat je aan het vallen bent, als het (bijna) te laat is....
In mijn geval 'viel' ik in een depressie, tenminste, dat is het vakje waarin de huisarts het plaatste.
Om een lang verhaal kort te maken, anti-depressiva, therapie en met manlief onze liefde voor elkaar terugvinden. Nu: gaat het beter met me. Ik slik wel die medicatie, maar zonder had ik niet uit het gat kunnen klimmen.
Ik ben er nu uitgekomen met wat meer zelfkennis, minder onzekerheid, handvatten hoe bepaalde gevoelens de kop in te drukken, maar vooral te vervangen door positieve. Vanochtend dacht ik: "ik moet zaken gaan opschrijven...een dagboek...zo'n mooi boekje in de sfeer van het tijdschrift FLOW. Maar ja, dan moet je schrijven met een pen, en daar krijg ik zo'n spierpijn van....
Èn je moet met je tijd meegaan als veertiger, want veertig is het nieuwe dertig zeggen ze. Daarom dus....dit Blog. Ik wil de komende tijd zoveel mogelijk schrijven over mijn ervaringen als juf, omdat ik dit jaar voor het eerst 2 dagen in dezelfde groep les ga geven.
Doel: geen onzekerheid, elke dag tenminste 1 positief ding opschrijven en zo zaken van me af schrijven....
Benieuwd of het lukt (moet mijn onzekerheid wel vol blijven houden, toch??)
